Lyenna in China

Vierdejaars student Fotografie Lyenna Hoogmans is afgelopen maandag aangekomen in China. Lyenna gaat voor haar meesterproef (examen) een fotoreportage maken over haar eigen adoptieverhaal. Lyenna: “Zodra mensen horen dat ik geadopteerd ben, komen er heel veel vragen, maar bijna niemand vraagt zich af hoe het er in een kindertehuis aan toegaat. Hoe is het om de eerste jaren van je leven zonder ouders op t groeien?” In 2014 bezocht Lyenna het kindertehuis waar ze gewoond heeft en dit heeft veel indruk op haar gemaakt. Voor haar meesterproef maakt ze een fotoreportage van kinderen en verzorgers in dit kindertehuis.

Lyenna blogt dagelijks over haar ervaringen in China. Lees hieronder de verhalen van Lyenna.

8 december 2019

Na een lange reis van ongeveer 24 uur zijn we eindelijk aangekomen in Maoming, mijn geboortestad. Onze gids, genaamd Ben, stond al klaar bij de poortjes met een blad met mijn naam erop. Het was ongeveer 21.30 uur toen we in het hotel arriveerde.
De meisjes achter de balie spraken geen woord Engels. Gelukkig was Ben er om ons in te checken.

Op dat moment hadden we nog geen avondeten gehad. Aan het einde van de straat waar ons hotel ligt, is een soort Chinese Macdonalds. Het enige verschil is dat er geen fastfood te krijgen is. We zaten in een grote zaal met allemaal rokende en rochelende chinezen. Ik werd meteen herinnerd aan de gewoontes van het Chinese cultuur. Rochelende mensen, binnen roken en spugen op de grond is onderdeel van de Chinese cultuur. Ik kon niet lezen wat er op de kaart stond, maar het eten was heerlijk.

Tot ongeveer 00.00 uur hebben we samen met de gids gegeten en thee gedronken. De gids vertelde ons over de eenkindpolitiek in China alsof het normaalste zaak van de wereld was. Zelf heeft hij twee dochters van 14 en 9 jaar oud. Vanwege het beleid toen moest hij voor zijn tweede dochter een boete betalen (van ongeveer 2000 euro).

Na een nacht op een groot bed van steen hebben we toch 8 uur kunnen slapen in onze prima kamer. Na een brunch, samen met de gids, zijn we met de bus naar  het centrum gereden. Daar bezochten we de ‘Maoming Eye’ en hebben we een eind gelopen naast een rivier genaamd Xiao. Tegen het eind van de dag bezochten we een van de grootste winkelcentra van Maoming. Waar we pizza hebben gegeten, lekker chinees toch?

Ben noemt Max een handsome moviestar, omdat hij door iedereen wordt bekeken en gefotografeerd. Veel lokale mensen vertellen mij dat ik geluk heb dat ik geadopteerd ben.

Morgen gaan we de plek bezoeken waar ik ben gevonden als baby. Ik ben erg benieuwd en vind het ook wel spannend.

Tot de volgende post!

Vandaag gaan we naar mijn vindplek. In 2014 hebben we de plek ook al bezocht. De vindplek ligt dichtbij een politiebureau en het kindertehuis waar ik 8 maanden ben verzorgd. Ik herinnerde mij vrij weinig van de omgeving. Maar toen we bij het gebouw kwamen waar ik ben gevonden, herkende ik het meteen. Ik blijf het raar vinden dat ik hier ben gevonden als baby. Wie doet nou zoiets? Waarom en hoe? Ben vertelde dat het een drukke omgeving is waar veel mensen komen. Dat is een goed teken zei hij, zo word je als baby snel gevonden en weggebracht. Wat Ben ook vertelde was dat veel ouders zich verstopten en wachten om te kijken of hun kind werd gevonden. Dat gaf mij enige ‘troost’. Op papier staat dat ik door een politieman naar het kindertehuis ben gebracht. Vaak werd de politie gebeld om een kind mee te nemen als lokale mensen het vonden. De naam van de politieman is bekend. We gingen even zitten bij de vindplek. Even later kwamen er oudere dames voor ons zitten. Ben legde uit dat ik geadopteerd ben en hier was gevonden. We stelde vragen aan de vrouwen omdat ze uit de buurt kwamen. Misschien wisten ze iets, maar helaas. Ze zeiden dat ik vrij lang was voor een Chinese en weer zeiden ze dat ik geluk heb dat ik geadopteerd ben.

Nadat we de vindplek hadden bezocht, liepen we naar het politiebureau. Daar vroegen we naar de politieman die mij had gevonden. In 2014 was het de bedoeling dat ik hem zou ontmoeten, maar dat ging toen helaas niet. Ik hield mijn verwachtingen laag. Nadat Ben een tijdje had gepraat met de mensen achter de balie, hadden ze de politieman aan de telefoon. Hij werkte momenteel op een ander bureau en zei dat het een van de normaalste zaken was dat hij kinderen vond en naar het kindertehuis bracht. Veel adoptiekinderen hadden naar hem gevraagd. Een ontmoeting zat er niet in. Het was eenmaal zijn werk en dat hoorde erbij. Normaalste zaak? Dat voelt voor mij toch wel anders.

Max en ik hebben een nieuwe hobby, theedrinken. Hier in China doen ze dat op een aparte manier met hele kleine kopjes en verse thee. We gingen naar binnen bij een familie waar ze theepotten en glaasjes verkochten. In het midden van de winkel stond een grote houten theetafel. Alles was handgemaakt. De familie was erg nieuwsgierig naar ons en schonk ons thee in. Zo zaten we opeens in een winkel aan een theetafel thee te drinken met een Chinese familie. Er kwamen zelfs andere winkeleigenaren kijken.

Omdat we morgen mijn kindertehuis gaan bezoeken, wilde Ben er alvast naartoe lopen om de omgeving te laten zien. Er lag een basisschool in de buurt. Tegen half 5 waren de kinderen klaar met school. Iedereen staarde ons aan, vooral Max was interessant. Overal stonden giechelende kinderen. Later stond er een hele groep kinderen om Max heen met Engelse schoolboeken. Sommige kinderen konden al een beetje Engels praten. Tegen mij praatte ze chinees. Ik versta er natuurlijk niks van en dat vonden ze maar allemaal apart.

Het was een lange dag vol nieuwe indrukken. Vandaag was het internetbereik erg slecht en konden we niet op social media. Momenteel (woensdag 11 dec. 23:00 uur Chinese tijd) ligt Max naast mij te slapen, moe van alle aandacht en prikkels. Camera accu’s zitten aan de lader, snoep voor de weeskinderen ligt klaar en een back-up van de foto’s/ video’s zijn gemaakt. Ik heb erg veel zin in morgen. De wekker gaat al vroeg af.
Dus ik ga mijn verhaal maar snel afronden.

Tot de volgende post!

Wat een heerlijke dag was het. Het is hier rond de 26 graden. de zon schijnt fel aan de hemel. Max en ik lopen in t shirts terwijl de mensen hier in truien en dikke jassen rondlopen. Sommige mensen dragen zelfs handschoenen en een muts. Na een korte nacht vertrokken we naar het kindertehuis.

We werden warm verwelkomt. Mijn vaste  verzorgster was er ook weer. Ze kwam lachend naar ons toegelopen en gaf mij meteen een knuffel. Ze zei dat ze mij herkende van toen ik een baby was. Grappig want dat vertelde ze ook in 2014. Ze had een van de eerste foto van mij op haar telefoon en zei dat ik op vroeger op een jongetje leek. Op een groot digitaal bord hadden ze in het Chinees geschreven: Welkom Mao Xiao Yue. Xiao Yue is de naam die ze mij in het kindertehuis hebben gegeven. Mao komt van Maoming, mijn achternaam. Later kwamen de directrice en een andere verzorgster (de verzorgster die mij aan mijn vader en moeder over heeft overgedragen) erbij.

Eerst kregen we een rondleiding. In de eerste  kamer zagen we zwaar gehandicapte kinderen. De kinderen kregen massages en oefeningen om beter te kunnen lopen. We liepen langs klaslokalen waar gehandicapte kinderen les kregen. Vol trots lieten ze hun werk zien. Later liepen we naar slaapruimtes waar baby’s en wat oudere kinderen aten en sliepen. De verzorgsters vertelde dat er vaak mensen kwamen die voor de kinderen zorgen. Zo krijgen ze toch een familie gevoel en liefde van een soort ouders. De verzorgsters zeggen dat het belangrijk is voor de kinderen om liefde te ontvangen.

We kregen een “VIP” lunch. Heerlijk en veel gegeten met z’n alle. Ze noemde mij steeds bij mijn Chinese naam.

De verzorgsters hadden gevraagd of we morgen terug wilde komen voor Engelse les te geven aan de kinderen. Dat leek ons natuurlijk heel erg leuk! Het zijn zo’n lieve en vrolijke kinderen. Ik blijf het oneerlijk vinden dat zij worden “afgekeurd” omdat zij niet voldoen aan de eisen als adoptiekind. Alleen omdat ik gezond ben, heb ik de kans gekregen om geadopteerd te worden. Toeval of geluk? De verzorgsters werden emotioneel toen Max ze een held noemde. Ze zeiden dat ze erg verdrietig maar ook blij waren als een kind geadopteerd werd. Ze vonden het moeilijk omdat ze toch een soort van moeder gevoel hebben. Vooral als een kindje langer in het kindertehuis heeft gezeten. Maar ze waren erg dankbaar en gelukkig voor de kinderen die geadopteerd zijn. Daarom zijn ze in het kindertehuis erg blij als geadopteerde terugkeren om het tehuis te bezoeken. Zo krijgen ze toch een deel mee van ‘hun baby’s’.

Ik kijk er met een goed en geliefd gevoel op terug. Het zijn zo’n goede en lieve vrouwen. De kinderen krijgen de beste zorg. Er zitten ongeveer 230 kinderen in het tehuis. Een deel gaat zelfs naar school en kunnen al een beetje Engels praten. Het is een erg mooie ervaring, ook al kan ik er met mijn gedachtes niet bij dat ik er zelf ook 8 maanden heb gezeten. Ik ben de verzorgsters erg dankbaar, ze hebben een speciaal plekje in mijn hart. Helaas mochten we geen foto’s maken van de schattige kinderen. De Chinese overheid is daar erg streng in, net zoals bij social media. Alles hier gaat via WeChat. Zelfs betalen.

Ik kijk erg uit naar morgen. Het liefst neem ik alle kinderen mee naar huis. Iedereen verdient een goed tehuis met veel liefde.

Vrijdag de 13de  hebben we Engelse les gegeven aan gehandicapte kinderen. Ze waren erg enthousiast en blij. Telkens als ze een woord of zin goed hadden, gaven we ze een snoepje. Max speelde gitaar en zong Nederlandse kinderliedjes. Grappig, want de kinderen zongen in het chinees mee. Jammer genoeg mochten we geen foto’s maken. Het zijn zo’n lieve kinderen. Sommige waren zwaar gehandicapt en konden amper zelf lopen. Maar alsnog waren ze erg vrolijk en dankbaar. Dat maakte mij een beetje emotioneel. Ze worden gelukkig goed verzorgd. Als er een kind huilde, troostte ze het meteen. Ik vind het zo oneerlijk. Waarom worden zij niet geadopteerd en ik wel? Er zaten zelfs nog ‘gezonde’ kinderen. Zij gaan naar school en leren Engels praten. Zo konden we een beetje communiceren.

Na het bezoek zijn we samen met Ben ergens gaan lunchen en hebben we een markt bezocht. Max en ik hebben geleerd hoe je ‘toilet’ zegt in het Chinees. Erg handig als je zoveel thee drinkt, minder handig is dat ze dan Chinees terug praten. Ook al hebben we een vertaling dat ik geen Chinees spreek en wij buitenlanders zijn, spreken ze mij alsnog in het Chinees aan.

Max en ik ontbijten en avondeten (tot nu toe) steeds in het zelfde restaurant. Waar we vaak €6,- in totaal uitgeven voor een tafel vol eten. Nu krijgen we steeds gratis eten. Vaak is het typisch Chinees eten en is het ontzettend zoet. Voor ons een no go. Maar uit beleefdheid eten we het maar. Mensen beginnen ons nu te herkennen. Ook niet erg moeilijk om Max te spotten tussen al die Chinezen. We communiceren via een vertalingsapp. De meeste mensen zijn erg geïnteresseerd in mijn adoptieverhaal en proberen zelfs te helpen. Alleen gaat dat erg lastig met precies nul informatie over mijn biologische ouders.

Overdag hebben we souvenirs en cadeaus gekocht. Veel door het centrum gelopen en locaties gespot. In de avond waren we uitgenodigd om bij Ben te komen eten. Hij woont in een mooie en beveiligde buurt. Hij woont op de achtste verdieping samen met zijn vrouw en twee dochters. Een vriendin van zijn oudste dochter was er ook. De kinderen van Ben konden goed Engels praten en waren erg getalenteerd. Overal hingen schilderijen die de kinderen zelf hadden gemaakt.  Ben vertelde dat Chinese kinderen al heel vroeg leren tekenen. We maakten onze eigen dumplings (Chinees eten), aten vissoep, broccoli, Peking eend en gebakken noodles. Na het avondeten bezochten we samen met hem en zijn jongste dochter een night market. Deze was net nieuw en lag in het moderne gedeelte van Maoming. Erg veel jongeren die foto’s maakte van Max.

Zondag hebben we een Deep Tissue massage gekregen. Ik heb nog steeds pijn en in mijn nek heb ik blauwe plekken. Het enige fijne is dat onze spieren nu helemaal los zitten. We konden het eerst niet vinden, dus vroegen we maar de weg. Na een heel Google vertalen gesprek en wat gebarentaal brachten een stel locals ons met hun elektrische scooters naar de juiste bestemming. Het verkeer is zo anders in China. In de avond kakte we in.

Maandag  hebben we rustig aan gedaan. Allebei zijn we moe van alle indrukken en prikkels. Elke dag beleven we wel iets nieuws. Vandaag toen we rondliepen met onze camera spullen, kwamen we een paar ouderen mensen tegen die buiten zaten. Toen Max vroeg of hij mocht filmen pakte ze meteen twee stoelen erbij. Ze gaven ons heet water. (Overal krijgen we heet water omdat het hier ‘winter’ is. Zeg maar 27 graden is hier erg koud) Een meisje wilde helpen zoeken naar mijn biologische moeder. Via WeChat had ze veel connecties. We gaven haar wat algemene informatie over mijn vindplek, kindertehuis, geboortedatum etc.

Met een camera om je nek en een statief in je hand kom je niet zo heel ver. Veel mensen kijken je verbaast aan en beginnen vragen te stellen. Zo dronken we weer thee bij het winkeltje waar we een theeset hadden gekocht. Mensen hier zijn erg wisselend. Sommige willen juist op de foto en sommige schermen alles af.

Het is hier bijna bedtijd, Max voelt zich oververmoeid en is een beetje uitgedroogd. We zweten ontzettend veel omdat het erg benauwd en warm is. We vinden het nog steeds bizar dat mensen hier winterkleding dragen terwijl wij ons kapot zweten. Ik begin mij steeds meer “thuis” te voelen. Alsnog voel ik mij niet echt het zelfde als iedereen. Ook hier word ik als buitenlander gezien. Vanwege mijn lengte en Westerse uitstraling zeggen ze. Ik begin steeds meer interesse te krijgen naar mensen en hun leefomgeving. Het blijven aparte mensen. Maar ze zijn o zo vriendelijk.